Στράτος Τζώρτζογλου: Συγκλονίζει μιλώντας για τη μάχη με την κατάθλιψη - «Ένιωθα ότι πεθαίνω! Ήθελα να αφήσω διαθήκη»
«Δεν ήθελα να φάω, να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν μιλιόμουν»
Ο Στράτος Τζώρτζογλου παραχώρησε μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο με τον γνωστό και πολύ αγαπημένο ηθοποιό να μιλάει ανοιχτά για τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη.
Ο ηθοποιός ένιωσε να χάνει διαδοχικά τον εαυτό του. Από εργασιομανής άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια, ήρθε ο θάνατος της μητέρας του και στη συνέχεια η συμμετοχή του στο ριάλιτι "Φάρμα" τον ισοπέδωσαν.
Σήμερα, η μαύρη τρύπα αυτή της κατάθλιψης ανήκει στο παρελθόν για τον Στράτο Τζώρτζογλου, καθώς ο ηθοποιός με τη βοήθεια ψυχοθεραπείας, φαρμακευτικής αγωγής και των αγαπημένων του προσώπων (δείτε εδώ την εξομολόγηση για την κρίση στο γάμο του με τη Σοφία Μαριόλα) κατάφερε να βρει και πάλι τον εαυτό του.
Οι αποκαλύψεις του Στράτου Τζώρτζογλου για τη μάχη με την κατάθλιψη
Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σου που σ’ έσπρωξε στην κατάθλιψη;
Συνειδητοποίησα πόσο εύκολο είναι να πέσει κανείς σε κατάθλιψη. Επειδή εγώ μία ζωή δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ, το ρολόι ξαφνικά σταμάτησε, όταν πέθανε η μάνα μου. Για να το ξεπεράσω αυτό, μπήκα στη «Φάρμα», για να πάει μακριά το μυαλό μου. Εκεί έδειξα έναν εαυτό στα όρια. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν ήμουν χαρούμενος και πολύ θυμωμένος όταν ήμουν θυμωμένος. Αυτό αμέσως μετά τη «Φάρμα» έσκασε κι έγινε βαθιά κατάθλιψη. Άκουγα για κατάθλιψη και θεωρούσα ότι ήταν μελαγχολία. Δεν το περίμενα. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι για δύο χρόνια, ούτε να δώσω συνεντεύξεις και να αρθρώσω λόγο.
Τι συμπτώματα είχες και πώς συνειδητοποίησες ότι χρειάζεσαι βοήθεια;
Πίστευα ότι έχω όλες τις αρρώστιες και κάθε δύο εβδομάδες πήγαινα κι έκανα εξετάσεις. Στη δουλειά έλεγα τον ρόλο μου με δυσκολία, κάναμε τα γυρίσματα της σειράς «Άγρια γη» τότε στον ΣΚΑΪ σε σενάριο της πρώην συζύγου μου, Μαρίας Γεωργιάδου. Έφτασα σε σημείο να θέλω να φύγω από τη δουλειά, με βοήθησε πολύ ο παραγωγός τότε να σταθώ όρθιος.
Πήγα σε ψυχίατρο, έγινε η διάγνωση και τον θεώρησα τρελό τότε. Μου είπε ότι κάποια στιγμή θα γίνεις καλά κι είπα ότι αποκλείεται. Μου έδωσε ελαφριά φαρμακευτική αγωγή. Ένιωθα ότι πεθαίνω. Ήθελα να αφήσω διαθήκη. Υποκρινόμουν στον γιο μου τότε ότι όλα είναι καλά, βέβαια το κατάλαβε ο Αλκιβιάδης και με στήριξε και με το παραπάνω.
Όσο και να υποκρινόμουν ότι είμαι καλά, οι δικοί μου άνθρωποι καταλάβαιναν ότι έχω σοβαρό πρόβλημα. Το μεγαλύτερο λούκι βέβαια το πέρασε η Σοφία, που ενώ είχε παντρευτεί έναν άνθρωπο μέσα στη χαρά, την αισιοδοξία και την τρέλα, με βλέπει να μεταμορφώνομαι σε έναν εντελώς άλλον χαρακτήρα, που δεν μπορούσα να κάνω ούτε τα βασικά. Δεν ήθελα να φάω, να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν μιλιόμουν και ήμουν γενικά χαμένος στις σκέψεις μου. Αν και θα μπορούσε να είχε φύγει από τη ζωή μου, έμεινε δίπλα μου και με στήριξε σε όλο αυτό που περνούσα. Ευτυχώς ήρθε η μέρα κι έγινε το κλικ, λες και δεν είχα περάσει αυτήν την κόλαση. Σήμερα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
