Μάνος και Μάριος Πίντζης φωτογραφίζονται μαζί για πρώτη φορά - «Παρόλο που είμαι χωρισμένος, είμαι...»

Την πρώτη στιγμή που αγκάλιασε τα παιδιά του, ένιωσε μία μεγάλη χαρά, ταυτόχρονα με μία ευθύνη εφ' όρου ζωής για τη στιγμή που θα βγουν στην κοινωνία ως άνθρωποι πλέον. Με τα σημερινά δεδομένα, έχει κάθε λόγο να νιώθει δικαιωμένος για την προσπάθειά του. Ο Μάνος Πίντζης μας συστήνει τον μικρό του γιο, τον Μάριο, και σε μία συνέντευξη από καρδιάς μιλάει για όλο το φάσμα της πατρότητας, καθώς και για τα μελλοντικά επαγγελματικά του σχέδια.

Μπορεί να έχει υποδυθεί πολλούς ρόλους στην καριέρα του, ως ηθοποιός και μοντέλο, αλλά ο σημαντικότερος όλων χωρίς αμφιβολία είναι αυτός του πατέρα. Με τον Μάνο ξεκινάμε την κουβέντα μας από το σήμερα, για να φτάσουμε στη στιγμή που ανέλαβε αυτόν τον ρόλο για πρώτη φορά.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Απόστολος Λύτρας: Η Σοφία Πολυζωγοπούλου ζητάει να τον βγάλουν από τη φυλακή

Η φωτογράφιση του Μάριου και του Μάνου στο YOU

Θέλω να μου κάνεις την αυτοκριτική σου. Πώς αξιολογείς τον εαυτό σου σαν πατέρα;

Παρόλο που είμαι χωρισμένος, νομίζω ότι είμαι πολύ κοντά στα παιδιά μου, τα βλέπω κάθε μέρα, τα πηγαίνω στις δραστηριότητές τους και τα διαβάζω. Έχουμε πολύ καλή σχέση, με λατρεύουν και τα λατρεύω. Μπορεί να ακουστεί λίγο περίεργο, είναι σαν να μην έχω χωρίσει ποτέ. Αλλά από εκεί και πέρα, αυτό είναι κάτι ζωντανό, γι' αυτό προσπαθούμε συνέχεια να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν για τα παιδιά μας. Φυσικά θα γίνονται λάθη, αλλά είναι σημαντικό να είσαι δίπλα τους.

Ήσουν έτοιμος να γίνεις πατέρας;

Νομίζω ότι κανένας άντρας δεν είναι έτοιμος. (γελάει) Αλλά όταν σου συμβαίνει είναι κάτι μαγικό. Ο φίλος μου, ο Κώστας Αποστολάκης, μου έχει πει: «Με τα παιδιά μαθαίνεις να είσαι ταπεινός».

Πώς σε έχει αλλάξει η πατρότητα;

Μου έχει βγάλει μία ποιότητα αγάπης, χωρίς όρια και περιορισμούς, συμπαντική θα τη χαρακτήριζα. Πλέον δεν υπάρχει το «εγώ», τα παιδιά μπαίνουν μπροστά, και αυτά είναι το ζητούμενο. Είναι ένα κομμάτι σου, που έχει πάρει ανθρώπινη μορφή. Όταν ενδιαφέρεσαι επί της ουσίας αναλαμβάνεις πολλούς ρόλους μαζί.

Σε φέρνουν ποτέ εκτός εαυτού;

Φυσικά, ειδικά όταν πρέπει να γίνουν ορισμένες δουλειές. Τότε κάνω τον «αυστηρό» μπαμπά, αλλά με θεατρικό τρόπο και χωρίς κανένα είδους βίας. Αυτό θέλω να περνάει και στη σχέση τους με τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ τους έχω τονίσει να μην είναι ρατσιστές.

Επειδή πλησιάζουν στην εφηβεία, ανησυχείς με τη βία που παρατηρείται στην κοινωνία;

Φυσικά ανησυχώ, είχα πει και στην μητέρα τους, ότι γενικά δεν ήθελα να κάνω παιδιά γιατί δεν ήξερα σε τι κοινωνία θα μεγαλώσουν. Με ανησυχεί πολύ αυτό και γι' αυτό προσπαθώ να είμαι από πάνω τους, με διακριτικό τρόπο πάντα. Ναι μεν έχουν την ελευθερία να πάρουν το «βάπτισμα του πυρός» από την κοινωνία, για να κρίνουν τι είναι κακό γι' αυτά, να αποκτήσουν άμυνες και δικλείδες ασφαλείας, αλλά εννοείται ότι τα προσέχω.

Επειδή είχες μία δύσκολη σχέση με τον πατέρα σου, αυτό σε πείσμωσε για να γίνεις εσύ καλύτερος πατέρας;

Ενώ το έχω σκεφτεί πολλές φορές, νομίζω ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση, απλά έτσι λειτουργώ. Ο πατέρας μου κι εγώ είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν αμύνομαι, ώστε να είμαι καλός πατέρας σε σχέση με τον δικό μου. Είμαι εγώ έτσι.

Νιώθεις ενοχές όταν πρέπει να λείπεις από το σπίτι;

Ναι και όχι. Είναι πολύ σημαντικό ότι δεν πάω για διασκέδαση, αλλά για δουλειά, και καταλαβαίνουν ότι κάνω ένα επάγγελμα που έχει αυτές τις απαιτήσεις. Φυσικά υπάρχει λαχτάρα, και μου λείπουν, μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο.

Με την κόρη σου είναι διαφορετική η σχέση;

Δεν τα διαχωρίζω, και τα δύο για μένα είναι πολύ ισότιμα. Η κόρη μου είναι λίγο πιο διαχυτική μαζί μου, ο γιος μου είναι λίγο αντράκι, όταν πάω να τον πάρω αγκαλιά δεν θέλει. (γελάει)

Πώς ένιωσες όταν κράτησες αγκαλιά τα παιδιά σου για πρώτη φορά;

Δεν θυμάμαι ακριβώς, εκείνη τη στιγμή ήμουν λίγο χαμένος. Ήταν ένας φόβος και μία χαρά ταυτόχρονα. Χαρά για προφανείς λόγους, αλλά και φόβος γιατί πλέον αναλαμβάνεις μία μεγάλη ευθύνη εφ' όρου ζωής. Πάντα ανησυχώ και έχω στο μυαλό μου τι θα συμβεί, αλλά θα είμαι δίπλα τους. Και τα παιδιά δεν το ξεχνούν, το βλέπουν.

Αλήθεια, αν σου πει ο γιος σου ότι ακούει τραπ, τι θα απαντήσεις;

Ακούει τραπ, και βλέπει διάφορους που μιλούν στα social media. Δεν είμαι κατά όταν βγαίνει κάτι καινούριο, αλλά το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε τα ελληνικά μας. Το έχω πει και στα παιδιά που τραγουδούν κιόλας, να έχουν ωραίο λόγο, να μιλάνε καθαρά. Όλος αυτός ο νεωτερισμός, θεωρώ ότι πρέπει να είναι καλά δομημένος. Το ίδιο ισχύει και για ορισμένες εκπομπές στην τηλεόραση, που νομίζω ότι δεν είναι παράδειγμα για να μάθουν τα παιδιά να μιλάνε. Είναι ασύλληπτο ότι έχουμε χιλιάδες λέξεις και γλωσσικό πλούτο, αλλά δεν τον αξιοποιούμε. Και όταν βλέπουμε χαζά πράγματα στα social media και στην τηλεόραση, ξεχνάμε και αυτά που ξέρουμε. Πιστεύω ότι δεν θέλουν να παρακινήσουν τον κόσμο, και να τον ξυπνήσουν, αλλά να του απαλύνουν τον πόνο. Είναι κατάντια. Κάποτε μου είχε πει ο Κώστας Καζάκος, που τον είχα δάσκαλο: «Αν συνειδητοποιήσουμε πόσα πράγματα δεν ξέρουμε, θα μας φύγει το κεφάλι».

Επειδή ο Κώστας Καζάκος υπήρξε δάσκαλός σου, στενοχωρήθηκες όταν άκουσες ότι έφυγε από τη ζωή;

Δεν είχαμε δεθεί, αλλά εννοείται πως είναι στενάχωρο όταν «φεύγουν» συνάδελφοι και άνθρωποι που έχεις γνωρίσει -όπως η Κάτια Νικολαΐδου πιο πρόσφατα. Γι' αυτό πρέπει να φιλοσοφήσουμε το γεγονός ότι είμαστε υγιείς, αυτό είναι ευλογία και πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι με αυτά που έχουμε. Δεν χρειάζεται να μας πιάνει μεγάλη στεναχώρια και στρες, πρέπει να κάνουμε ένα slowdown και να δούμε με άλλη οπτική τον κόσμο και τη ζωή μας.

Μου περιγράφεις μία αρκετά φιλοσοφημένη άποψη. Ωστόσο σε είχε καταβάλει ποτέ το στρες;

Στρες δεν έχω ποτέ, μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Φυσικά υπάρχουν στιγμές ανησυχίας, και είναι απόλυτα ανθρώπινο. Το θέμα είναι αυτό να μην σε καταβάλει και να γίνονται ορισμένα πράγματα που πρέπει. Είναι πολλές φορές που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, αλλά οι δουλειές πρέπει να γίνουν οτιδήποτε και αν αισθάνομαι, δεν θα με περιμένει ο κόσμος. Αυτό λέγεται πειθαρχία.

Κάποια στιγμή άσπρισαν απότομα τα μαλλιά σου. Αυτό πώς έγινε;

Δεν άσπρισα απότομα, συνέβη σιγά-σιγά. Υπήρχαν και περίοδοι που χρησιμοποιούσα χρωμοσαμπουάν, μέχρι που αποφάσισα να αφήσω το φυσικό μου μαλλί.

Και στην πορεία άλλαξες τελείως στυλ. Πώς το αποφάσισες;

Είχα έναν φίλο στυλίστα, τον Αλέξη Φούκο, που μου είπε: «Κοίτα τι γίνεται στο εξωτερικό, με τύπους σαν εσένα που έχουν άσπρα μαλλιά και μούσια. Δεν τα αφήνεις κι εσύ;». Τον άκουσα, και όλα τα υπόλοιπα έγιναν αυτόματα.

Το μόντελινγκ πώς προέκυψε στη ζωή σου;

Κατά λάθος. Έκανα ένα τεστ με έναν φωτογράφο φίλο μου, ανέβασα κάποιες φωτογραφίες και με «τσίμπησαν» 2-3 πρακτορεία απ' το εξωτερικό που μου έστειλαν προτάσεις συνεργασίας. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο Βελιγράδι, με περίμενε μία λιμουζίνα στο αεροδρόμιο με δύο Σέρβους μέσα κι εγώ μπήκα φοβισμένος τότε γιατί δεν ήξερα τι μπορεί να μου συμβεί. (γελάει) Αλλά κάναμε μία πολύ ωραία διαφήμιση μαζί και από εκεί ξεκίνησαν όλα, το ένα έφερε τ' άλλο. Δεν το θεωρώ τίποτα σπουδαίο, πέρα από την εικόνα έχει μεγάλη σημασία αν ο άλλος μπορεί να μιλήσει κιόλας.

Άλλαξε η ζωή σου από τότε που άλλαξες λουκ;

Σαν άνθρωπος είμαι ίδιος, απλά κάνω άλλα πράγματα. Έχω αλλάξει typecast, πλέον είμαι σε διαφορετικές καμπάνιες ως ηθοποιός και μοντέλο.

Φέτος είσαι στο θέατρο Nous, στην παράσταση «Πες μου ότι είναι ψέμα...». Μίλησε μου γι' αυτό...

Είναι μία υπέροχη δουλειά σε διασκευή και σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη, που πήρε ένα αμιγώς αγγλικό κείμενο και το έφερε στα ελληνικά δεδομένα, στον Ωρωπό. Είναι μία φάρσα, με πολύ γέλιο, σε σημείο που αγγίζει τον σουρεαλισμό. Συμμετέχουν ο Σπύρος Πούλης, ο Κώστας Αποστολάκης, η Κωνσταντία Χριστοφορίδου, ο Αντώνης Καλομοιράκης κι εγώ. Κάθε βράδυ, και το Σάββατο με διπλή παράσταση, νομίζω ότι περνάμε μία ωραία αύρα στον κόσμο.

Αλήθεια, όταν κατεβαίνεις από τη σκηνή, τι σχόλια ακούς από τους θεατές;

Τους βλέπω χαμογελαστούς και καταλαβαίνω ότι έχουν περάσει ωραία όταν τους βλέπω να περιμένουν έξω. Αυτό μας δυναμώνει και μας εξυψώνει, νιώθουμε ότι τους κάναμε να ξεχαστούν για λίγες ώρες. Παρά την κούραση εκείνη τη στιγμή νιώθουμε μία εσωτερική αναπτέρωση.

Επαγγελματικά ετοιμάζεις κάτι διαφορετικό;

Στο θέατρο βρίσκομαι σε συζητήσεις, και σκέφτομαι να κάνω τηλεοπτικό σενάριο ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ. Ανακατεύομαι με διάφορα πράγματα, συνεχίζω να κάνω φωτογραφίσεις, δεν μένω ήσυχος.

Περισσότερα στο νέο τεύχος YOU που κυκλοφορεί