Μάρω Κοντού: «Στα 90 είμαι υπέροχη στα 25 ήμουν σκατά!» - Γιατί αισθάνεται έτσι
«Είμαι ευγνώμων γι' αυτό που είμαι σήμερα»
Η Μάρω Κοντού είναι μια από τις σημαντικότερες και αγαπητές ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, με μια καριέρα που εκτείνεται σε περισσότερες από έξι δεκαετίες. Γεννημένη στην Αθήνα στις 21 Ιουνίου 1934, η Μάρω Κοντού κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο για το ταλέντο της στην υποκριτική όσο και για την προσωπικότητά της, αφήνοντας το στίγμα της σε μια εποχή όπου ο ελληνικός κινηματογράφος άνθιζε.
Η Μάρω Κοντού έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο της, τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς. Με την αφοσίωσή της στο θέατρο και τον κινηματογράφο, έχει καταφέρει να διατηρήσει την αγάπη και το σεβασμό του ελληνικού κοινού μέχρι σήμερα. Θεωρείται ένα από τα "ιερά τέρατα" του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, με μια διαχρονική παρουσία που συνεχίζει να εμπνέει νεότερους ηθοποιούς και να προσφέρει ψυχαγωγία στο κοινό.
Σε μια σπάνια, λοιπόν, τηλεοπτική της εμφάνιση στην εκπομπή «Στιγμές», του Μάνου Νιφλή η γνωστή ηθοποιός μίλησε για τα πάντα...
Η εμπειρία της Μάρως Κοντού στο Μητέρα
Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στην εμπειρία της από τη θητεία της ως πρόεδρος στο ίδρυμα «Μητέρα».
«Η εμπειρία μου στο “Μητέρα” είναι υπέροχη. Έδωσα την καρδιά μου, τα συναισθήματά μου, τη δουλειά μου. Έκανα πράγματα εκεί μέσα που δεν έχουνε γίνει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και τα έκανα σε δεκαεννέα μήνες που έμεινα», τόνισε και πρόσθεσε: «Άλλαξα όλο το σύστημα της θέρμανσης. Βρήκα πούλμαν, βρήκα τρόφιμα, βρήκα κρεβάτια, βρήκα φάρμακα, βρήκα, βρήκα, βρήκα… Γνώρισα τα παιδάκια.
Τα παιδάκια αυτά τα χιλιάδες, εκατοντάδες μάλλον, που δεν ξέρεις τι να κάνεις. Θέλεις όλα μαζί να τα πάρεις, να τα αγκαλιάσεις, να τα φιλήσεις. Και θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα, που διορίστηκα πρόεδρος, πόσο ξινές ήταν όλες οι γυναίκες: οι παιδίατροι, οι γυναίκες μέσα στους θαλάμους… Ξινές όλες, κρατημένες μαζί μου. Σου λέει “ήρθε μια ηθοποιός τώρα να μας κάνει την πρόεδρο. Τι να μας κάνει;”. Και τι δεν έκανα!».
Με αυτή την ξινίλα όλη, πήρα όλους τους θαλάμους επίσκεψη. Και φτάνω και στα νεογέννητα. Άλλο κοιμότανε, άλλο γουργούριζε… Ήτανε, λοιπόν, ένα αγοράκι γυρισμένο μπρούμυτα κι όταν φτάνω από πάνω σηκώνει το κεφάλι και μου σκάει ένα χαμόγελο. Το μόνο χαμόγελο που πήρα από το “Μητέρα” την πρώτη μέρα που πήγα. Και το καλύτερο. Έγινε ο αγαπημένος μου, βέβαια, αυτός»
Ενώ στη συνέχεια μίλησε και στη γνωριμία της με τον Δημήτρη Χορν...
Η σχέση μεταξύ της Μάρως Κοντού και του Δημήτρη Χορν, δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, υπήρξε επαγγελματική και φιλική, αλλά όχι ερωτική. Ωστόσο, η συνεργασία τους άφησε έντονο αποτύπωμα στην καλλιτεχνική τους πορεία.
Η Μάρω Κοντού συνεργάστηκε με τον Χορν τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, και οι δυο τους μοιράστηκαν σκηνές με εξαιρετικές ερμηνείες.
«Έρχεται ένας συνάδελφός σας, Άλκης Στέας και λέει: “Δεσποινίς Κοντού ο κύριος Χορν θέλει να σας δει. Έχει ένα έργο λέει για τον χειμώνα – καλοκαίρι είμαστε εμείς – και θέλει να σας δει”. “Ε, καλά”, λέω εγώ, “δεν είμαι έτοιμη τώρα. Τι μου λέτε;”. Ξανάρχεται σε δύο μέρες. “Ο κύριος Χορν επιμένει να κατεβείτε να σας δει μια Δευτέρα που δεν παίζετε”. Τέλος πάντων, επέμενε, επέμενε κι έρχεται με το εισιτήριο αλέ – ρετούρ. “Να κατεβείτε να σας δει ο Χορν”. Με πιέζει, με πιέζει ο Στέας, μου δίνει και το εισιτήριο, λέω ας κατέβω. Πάω σε μια διεύθυνση που είχα, χτυπάω το κουδούνι, βγαίνει ένας νεαρός με ένα φανελάκι μαύρο μακό κι ένα ριγέ παντελόνι που το λέγαμε τότε ντρίλι το ύφασμα. Και λέω:
“Γειά σας, είμαι η δεσποινίς Κοντού που ο κύριος Χορν μου έχει πει να περάσω”. “Εγώ είμαι”, μου λέει. Εγώ τον είχα δει μόνο από την πλατεία στην σκηνή. Έναν Θεό και βλέπω ένα παλικαράκι αδύνατο. “Έλα μέσα”, μου λέει, “θα σου διαβάσω το έργο”. Και λέω: “Μα ξέρετε, εγώ τώρα άρχισα να παίζω”. “Θα σου διαβάσω το έργο”, μου λέει “και μετά τα λέμε”. Μου διαβάζει μονοκόματο το Ρομανσέρο του Ζακ Ντεβάλ. Στο τέλος του έργου είχα λίγο συγκινηθεί. Διάβαζε και υπέροχα βέβαια. Μου λέει: “Τι λες; Αυτό είναι το έργο”. “Δεν μπορώ” λέω “είναι μεγάλος ο ρόλος, δύσκολος”. Είπε μια πρόστυχη κουβέντα: “Έλα μιμί στον τόπο σου”. Τα ‘λεγε αυτά τρισχαριτωμένα.
¨Όλοι οι ηθοποιοί από την πρώτη ημέρα θέλουν να παίξουν Εκάβη, Οιδίποδα, Ισμήνη, Αντιγόνη, πρώτη φορά ακούω ηθοποιό να λέει δεν μπορώ”. “Δεν μπορώ κύριε Χορν” του λέω, “δεν το κάνω ψέματα. Δεν είμαι έτοιμη”. “Που θα παίξετε με τον Ντίνο μετά τη Θεσσαλονίκη”, μου λέει. “Στην Πάτρα και μετά τελειώνουμε”. “Θα ρθω στην Πάτρα να σε δω”. Κι έφυγα ανακουφισμένη. Σιγά που θα ρθει στην Πάτρα να με δει… Κακιά Σκάλα τότε… Και είναι μια κυρία εκεί και ακούω: Στο ίδιο έργο έπαιζε ο Πάντζας και η Κατερίνα Γιουλάκη, μόλις είχανε βγει από τη σχολή. Και βγαίνει ο Πάντζας και λέει: “Παιδιά, παιδιά, στην πρώτη σειρά είναι ο Χορν με τον Κανάκη και τον Βόκοβιτς”.
Και του λέω εγώ: “Ναι και η Μέριλιν Μονρό”. “Ναι μωρή”, μου λέει ο Πάντζας. Αρχίζω εγώ και τρέμω. Και λέω στη Γιουλάκη που βαφόταν δίπλα μου: “Κατερίνα τρέξε και δες απ’ την κουρτίνα”. Αρχίζει να τρέμει και η Κατερίνα. Έρχεται και μου λέει: “Είναι κάτω στην πρώτη σειρά”. Τέλος πάντων, βγήκα στη σκηνή και χτυπούσα όλα τα έπιπλα επί σκηνής. Δεν έλεγχα πόδια, χέρια από το τρακ. Αλλά σε μια σκηνή που είχε το έργο που χαρίζει ένα παλτό βιζόν ο άντρας μου, δηλαδή ο Ηλιόπουλος, στην επέτειο γάμου. Κι όπως φοράω το παλτό και κρύβομαι, πρέπει να του πω “σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ” και να κάνω κάποιες στροφές. Κι επειδή κρύφτηκα το έκανα καλούτσικο αυτό. Γίνεται διάλειμμα πρώτου μέρους κι ακούω μια φωνή: “Ντινάκο, Ντινάκο που είσαι;”. Ο Χόρν. Και λέει: “Ντίνο μου, είναι μεγάλο ταξίδι. Δεν θα μείνω να δω όλο το έργο. Ήρθα γιατί με ενδιαφέρει η Μάρω για τον χειμώνα”. Λέει (σ.σ. ο Ηλιόπουλος): “Εντάξει Τάκη μου, ό,τι νομίζεις”. “Λοιπόν”, μου λέει, “την Τρίτη πρόβα”».
Το αδιέξοδο και το μεγάλο παράπονο
«Πάντα είχα το κόμπλεξ ότι δεν κάνω παιδιά άρα αυτός που με αγαπάει πάρα πολύ θα το ζητήσει, άρα έχω αναπηρία. Δεν αισθανόμουν τόσο όμορφη όσο μου έλεγαν, δεν είχα αυτή την αυτοπεποίθηση που έχω σήμερα στα 90. Σήμερα λέω σκατά ήσουν νέα, τώρα είσαι υπέροχη! Είναι θείο δώρο να περάσεις από αυτή την ζωή και να ζήσεις δυο ζωές. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό που είμαι σήμερα»
