«Είδα πάρα πολλά, τα οποία δεν είναι λέξεις...» - Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Μιχάλη Σαράντη για τη σύζυγό του, Μαίρη Μηνά, και τα παιδικά του χρόνια
«Στο σχολείο είχα περάσει περιόδους μεγάλου κόμπλεξ...»
Ο ταλαντούχος και αγαπημένος ηθοποιός, Μιχάλης Σαράντης, που τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, τον παρακολουθούμε στη δραματική σειρά εποχής "Οι Πανθέοι", που προβάλλεται μέσα από τη συχνότητα του τηλεοπτικού σταθμού του ΣΚΑΪ, παραχώρησε μία άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο monopolis.gr. Μεταξύ άλλων μίλησε για την οικογένειά του με τη συνάδελφό του και επίσης ηθοποιό, Μαίρη Μηνά (δείτε εδώ το όνομα και το φύλο του παιδιού τους), αλλά και για τα παιδικά του χρόνια στο σχολείο.
Η προσωπική εξομολόγηση του Μιχάλη Σαράντη
Κάποιοι έμειναν στην επιφάνεια και για σένα. Αν δεν κάνω λάθος, έχεις δεχθεί bulling στα χρόνια της εφηβείας σου για τη μύτη σου.
Ναι! Στο σχολείο είχα περάσει περιόδους μεγάλου κόμπλεξ. Δεν είχα θέμα με τον εαυτό μου, αλλά από την στιγμή που οι άλλοι φώτισαν πάνω μου την ιδιαιτερότητα της μύτης μου, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να λέω «αμάν, ας ανοίξει η γη να με καταπιεί». Αλλά και σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου, μου λένε όταν βλέπουν την κόρη μου «ευτυχώς που δεν πήρε τη μύτη σου»; Δεν είναι τόοοοσο αστείο… Θέλω να πω είναι αστείο, προφανώς, αλλά μου κάνει εντύπωση πως δεν περνά από την σκέψη τους ότι μπορεί να με πληγώσουν λίγο. Πάντως, μου πήρε καιρό για να πω στον εαυτό μου «εντάξει, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα» και να με αγαπήσω όπως είμαι. Έχω μια «ατέλεια» η οποία με καθιστά διαφορετικό. Όπως τον καθένα μας. Αλίμονο. Αλλά αυτό το τραύμα της «μεγάλης μύτης» που έρχεται από τα πειράγματα του σχολείου μέχρι σήμερα, εγώ θα τo γιορτάσω στη σκηνή και δεν θα φορέσω τίποτα το πρόσθετο.
Θα είναι σαν να απαντάς σε όλους εκείνους/εκείνες που την σχολίασαν κοροϊδευτικά.
Μα δεν χρειάζεται να τους απαντήσω τίποτα. Γιατί ακόμα και την κοροϊδία τους, εγώ την μετέτρεψα σε κάτι καλό. Όπως έχει πει και ο Βασίλης Παπαβασιλείου "το ατελές γνωρίζει κάτι, που το τέλειο αγνοεί".
Σκέφτομαι, όσο σε ακούω, είσαι πιο γειωμένος.
Ναι μεγαλώνω, έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου.
Φιλοδοξίες επιθυμίες δεν έχεις, δεν είχες μικρότερος;
Όχι, από νωρίς δεν επεξεργαζόμουν τέτοιες έννοιες στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή, με κατέκλυσε μια δυνατή αίσθηση πως, πέρα από την επιδερμικότητα των πραγμάτων και τη θεατρική εικόνα, υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό από κάτω. Όταν το ανακάλυψα αναφώνησα «α!». Τότε συνειδητοποίησα γιατί είχα στραφεί στο θέατρο. Όταν είσαι νέος επαφίεσαι στην ορμή, το θράσος σου, το θάρρος σου και είναι λογικό. Αργότερα, αγάπησα πιο πολύ εμένα κι αυτό που κάνω. Άρχισα να βλέπω πιο σοβαρά το θέατρο – όχι με τα μάτια της φιλοδοξίας και της επιτυχίας – αλλά με την έννοια πως αξίζει και χρίζει μεγάλης προσοχής και φροντίδας. Κι αυτό συμβαίνει με όλα όσα καταπιάνομαι στη ζωή μου. Δεν άφησα ποτέ κάτι στην τύχη, δεν έκανα ποτέ κάτι στην ξεπέτα.
Ποια είναι τα υπόλοιπα, εκτός του θεάτρου, που δεν άφησες στην τύχη;
Την οικογένεια μου, την κόρη μου, την γυναίκα μου, τους φίλους μου.
Αυτή την ορμή της νεανικότητας, που ανέφερες νωρίτερα, δεν μοιάζεις να την έχεις αφήσει πίσω.
Όχι. Νομίζω πως την έχω μετασχηματίσει. Με τα χρόνια καναλάρεις την ενέργεια σου και μαθαίνεις να τη χειρίζεσαι. Δεν χρειάζεται όλα να είναι ένα ορμητικό ποτάμι, αρκεί και μια σταγόνα να συγκινήσει εξίσου. Πλέον, εκτιμώ πολύ περισσότερο την ακρίβεια, την ησυχία.
Μόλις μου περιέγραψες έναν άνθρωπο που αγαπά τις σχέσεις ζωής.
Μου αρέσει η οικειότητα. Θέλω να νιώθω ασφαλής. Φυσικά, επειδή υπάρχει και το όριο όπου μπορεί να παραγνωριστείς (κι αυτό σε στιγμές είναι αχρείαστο) δεν είναι κακό να λες «πάω μια βόλτα και θα ξανάρθω. Δεν χανόμαστε». Κι επίσης, οι σχέσεις της σκηνής μπορεί να παύουν για λίγο, αλλά συνεχίζονται ως σχέσεις ζωής, όπως είπες. Αυτό συμβαίνει γιατί μας ενώνει κάτι πιο βαθύ και δεν είναι μόνο η δουλειά· είναι, μάλλον, αυτό που ψάχνουμε όλοι, σχετίζεται μόνο με την φιλοδοξία και τη δόξα, αλλά και με την ανάγκη μιας παρηγοριάς. Κάτι που μας καθιστά, σχεδόν, συνένοχους. Αυτή η αίσθηση ότι ο ένας, κάποτε, αποτέλεσε συνέχεια του άλλου, σε βοηθάει να σηκωθούν για λίγο – ελάχιστα ίσως – τα ποδαράκια σου από τη γη. Είμαστε και κάπως ένθεοι, δεν δουλεύουμε μόνο για τα φράγκα, για τα φίλτρα στα social media και τους κωδικούς στο taxis net.
Σου συμβαίνει συχνά να αιωρείσαι;
Ναι, ειδικά τώρα πια με τη μικρή. Είναι ένα ζωντανό θαύμα μπροστά μου. Βλέπω το πως μεγαλώνει, το πως αναπνέει, κατευθείαν κάνεις την σκέψη ότι κι εσύ έχεις βρεθεί στην ίδια θέση – με κάποια άλλα γονεϊκά μάτια να σε κοιτούν με αντίστοιχο θαυμασμό και λατρεία. Κατευθείαν, αρχίζεις να αναρωτιέσαι που είναι η αγάπη που δεν πήρα ή η αγάπη που πήρα, η αγάπη που δεν έδωσα και σκέφτεσαι τώρα εσύ τι κάνεις απέναντι σε αυτό το πλασματάκι. Τι θα κάνεις σωστά ή αν θα κάνεις σφάλματα. Κι αρχίζει ένας τέτοιος κύκλος σκέψεων στο κεφάλι σου, την ώρα που βλέπεις ένα μικράκι να σου χαμογελάει ή να κλαίει (σε δευτερόλεπτα) και όλα παγώνουν· και σκέφτομαι πως αυτή είναι η ομορφιά. Όταν, δε κοιμάται και μπαίνει σε μια άγνωστη ησυχία, εκεί συναντάω τον Παράδεισο. Εκεί συναντάω την απόλυτη γαλήνη.
Τι άλλο άλλαξε και αποφάσισες να κάνεις οικογένεια; Όταν γνώρισες τη Μαίρη (Μηνά) είδες οικογένεια σ’ αυτήν;
Είδα πάρα πολλά, τα οποία δεν είναι λέξεις. Αλλά ήταν πολλά και δεν είναι τυχαίο ότι είναι η μαμά του παιδιού μου, η γυναίκα μου.
