«Η δυσκολότερη στιγμή ήταν για μένα η...» - "Ράγισε" καρδιές ο Άγγελος Χαριστέας με την εξομολόγησή του

Στην κάμερα της εκπομπής Happy Day του ALPHA και στην Όλγα Λαφαζάνη μίλησε το πρωί της Τετάρτης 30/11 ο Άγγελος Χαριστέας, με αφορμή έναν φιλανθρωπικό αγώνα μπάσκετ που έδωσε στη Σύμη.

Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής ξεκίνησε τη καριέρα του από τη τοπική ομάδα του Στρυμωνικού, τον Πολιτιστικό Αθλητικό Σύλλογο «Στρυμών», από όπου μεταπήδησε στον Άρη Θεσσαλονίκης το 1997. Τον Ιανουάριο του 1998 δόθηκε δανεικός στον Αθηναϊκό για έξι μήνες. Με την επιστροφή του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά, του δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες και συνέχισε τη καριέρα του στον Άρη μέχρι και το 2002, με το ενδιαφέρον αρκετών ευρωπαϊκών ομάδων να εκδηλώνεται πολλαπλές φορές.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Απόστολος Λύτρας: Η Σοφία Πολυζωγοπούλου ζητάει να τον βγάλουν από τη φυλακή

Από το 2005 είναι παντρεμένος με τη Βαρβάρα Χαριστέα και έχουν αποκτήσει δύο κόρες: την Καλλιόπη (δείτε εδώ τις ευχές του Άγγελου Χαριστέα για τα γενέθλιά της) και την Ελένη. Σπάνια παραχωρεί τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ωστόσο αυτή τη φορά έκανε τη διαφορά και μίλησε για τις στιγμές του Euro 2004, την οικογένειά του, τον θάνατο του πατέρα του και τη στιγμή που αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια.

Οι δηλώσεις του Άγγελου Χαριστέα

«Το γκολ απέναντι στην Εθνική Πορτογαλίας στο Euro 2004 είναι η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου. Το σημαντικότερο γκολ που έχω πετύχει στη ζωή μου, στην Πορτογαλία το 2004. Νιώθω ευλογημένος σε αυτό το κομμάτι. Το καλοκαίρι εκείνο άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ήταν το όνειρό μου να πετύχω ένα γκολ με την Εθνική.

Συναντώ ανθρώπους και συγκεκριμένα γυναίκες, οι οποίες τη στιγμή που πέτυχα το γκολ, έσπασαν τα νερά και έπρεπε να πάνε να γεννήσουν. Δύο κοπέλες γέννησαν στο αμάξι, επειδή γινόταν χαμός στον δρόμο. Η μία έβγαλε το κοριτσάκι της Αγγελική».

Για το πώς πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο, αποκάλυψε: «Ήμουν στη Σαουδική Αραβία, έπαιζα το τελευταίο μου παιχνίδι, κοίταξα το ρολόι στο ’75 και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν. Μου ήρθε έτσι γιατί σκέφτηκα ότι ήμουν γεμάτος και δεν έχω κάτι άλλο να δώσω. Στα 15 τελευταία λεπτά έτρεχα σαν μικρό παιδάκι σε αλάνα.

Η δυσκολότερη στιγμή ήταν για μένα η απώλεια του πατέρα μου γιατί του είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Είχαμε πει τα πάντα και γι’ αυτό όταν έφυγε, δεν είχα να προσθέσω κάτι. Οι κόρες μου ασχολούνται με τον αθλητισμό, η μεγάλη ξεκίνησε στο βόλεϊ και η μικρή είναι στον στίβο».