Γιατί τα μοντέλα στο σόου της Chanel κοιτούσαν τους καλεσμένους κατευθείαν στα μάτια;
Από την ανέκφραστη στάση του παρελθόντος στην πλήρη οικειότητα
Για δεκαετίες, τα μοντέλα στις πασαρέλες διάσημων Οίκων έχουν υιοθετήσει μια σοβαρή, ακόμα και ανέκφραστη στάση όταν περπατούν στο catwalk. Όχι αυτήν τη σεζόν στη Chanel, όπου κατά τη διάρκεια του haute couture show Fall/Winter 2024-'25, στα πλαίσια της Εβδομάδας Μόδας στο Παρίσι, που παρουσιάστηκε στις 25 Ιουνίου, κοιτούσαν κατάματα το κοινό.
Μάλιστα όσοι κάθονταν στις πρώτες θέσεις σχεδόν... κοκκίνισαν από ντροπή, γιατί ήταν κάτι που δεν περίμεναν να συμβεί - με την καλή έννοια της λέξης: Αυτή η αμηχανία, που προκαλεί ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα ζυγωματικά και δημιουργεί μια στιγμή σύγχυσης που είναι τελικά αρκετά ευχάριστη.
Ένα υπέροχο μοντέλο, ντυμένο με κάπες, φιόγκους, πούπουλα και πούλιες, μόλις είχε κοιτάξει μέσα στα μάτια τους καλεσμένους. Ωστόσο, στη μόδα τα μοντέλα δεν κοιτούν κανέναν στα μάτια. Όχι, πλέον!
Γιατί τα μοντέλα στο σόου της Chanel κοιτούσαν τους καλεσμένους κατευθείαν στα μάτια;
Από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και από την εποχή των περίφημων supermodels, η έλλειψη έκφρασης είναι απαραίτητη στις πασαρέλες. Όπως και στη δεκαετία του 1950, τα μοντέλα είναι ως επί το πλείστον "ανώνυμα άτομα" που εργάζονται στη μόδα. Κάνουν πασαρέλα χωρίς κανένα συναίσθημα.
Λίγοι σχεδιαστές αποτελούν εξαίρεση σε αυτό: Για παράδειγμα, ο παραγωγός Etienne Russo φώναζε στα παρασκήνια της επίδειξης μόδας για τη Sonia Rykiel "Στη Rykiel χαμογελάμε!". Όμως στη συντριπτική πλειοψηφία των σόου, ειδικά σήμερα, τα μοντέλα έχουν πρόσωπα ανέκφραστα, σχεδόν "νεκρά", για να μην επισκιάζεται το ρούχο.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιτί οι καλεσμένοι στις πρώτες θέσεις του σόου της Chanel ήταν τόσο έκπληκτοι. Είναι αλήθεια ότι ήταν πραγματικά έκπληξη να βλέπεις αυτά τα λεπτά νεαρά κορίτσια να στρέφουν τα κεφάλια τους προς το μέρος τους, χαμογελώντας ζεστά και οικεία.
Αυτό φυσικά δεν οφειλόταν σε καμία τύχη αλλά ούτε σε μια ξαφνική επιθυμία να σπάσουν τα δεσμά: Αυτήν τη σεζόν, στη Chanel είναι ο σκηνοθέτης Christophe Honoré, επιφορτισμένος με την κίνηση των μοντέλων, δημιουργώντας μια διαφορετική εικόνα στην πασαρέλα με πιο οικεία πρόσωπα και ζεστά χαμόγελα.
Στον κωδικοποιημένο κόσμο της υψηλής ραπτικής, παραβίασε μερικούς κανόνες απλώς για να μας κάνει να ονειρευτούμε περισσότερο. Στην καρδιά της μαγικής Opéra Garnier, ανάμεσα σε κομμάτια από τούλι, ταφτά και βελούδα να κυματίζουν με χάρη, τα μοντέλα στράφηκαν στους καλεσμένους και τους κοίταξαν... προκλητικά στα μάτια!
Το βλέμμα τους, το κεφάλι τους γυρισμένο προς αυτούς ήταν μια χαρούμενη πρόκληση, ένας τρόπος να αφηγηθούν μια ιστορία, καθώς τα ρούχα που φορούσαν ήταν υπέροχα και δουλεμένα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, κρύβοντας χιλιάδες ώρες δουλειάς, σχολαστικότητα και μεγάλο ταλέντο. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα φωτεινό χαμόγελο ευχαρίστησης...
